به گزارش شمالغرب به نقل از شبکه اطلاع رسانی دانا، ایجاد و صدور تمدن اسلامی، آرمان و غایت انقلاب اسلامی می‌باشد. این مهم توسط نظام جمهوری اسلامی با به کارگیری مهم‌ترین بازوان انقلاب در عرصه‌های مختلف درصدد وصول به آن می‌باشد. عرصه دانشگاه و دانشجو نیز نه تنها مستثنی از این موضوع نیست بلکه خود به عنوان بستر انسان‌سازی و پرورش نسل آینده کشور، مسئولیت خطیری را با خود یدک می‌کشد. 

در طول سال‌های پس از انقلاب، نگاه‌های مدیریتی به دانشگاه و جنبش دانشجویی از فراز و نشیب‌های زیادی برخوردار بوده است و گاهی فاصله این عرصه تا اصول و اهداف انقلاب زیاد گشته و انحراف وافری محسوس می‌گردد. در این میان نقش احزاب سیاسی در منحرف کردن جنبش دانشجویی و به تبع آن تشکل‌های دانشجویی مستقر در دانشگاه بسیار محسوس بوده است. 

این موضوع که در سال‌های استقرار دولت تجدیدنظرطلبان بسیار به چشم می‌خورد، از تحرک شدید احزاب به عرصه دانشجویی حاصل شده بود. این تحرک و نگاه منفعت‌طلبانه، برآیندهای زیادی را در عمل به‌وجود آورده و به گونه‌ای درصدد قرار دادن دانشگاه در مقابل حاکمیت بوده است. فتنه سال 78 و حوادث کوی دانشگاه نه از برای سوء مدیریت در عرصه دانشگاه حاصل شد بلکه این به خطر افتادن مواضع و منافع و بقای برخی احزاب رادیکال در نظام بود که حاصلش تحرک در عرصه دانشگاه برای شکل دادن و پیش بردن سیاست فشار از پایین و چانه زنی از بالای تجدیدنظرطلبان بوده است.

 
دانشجویی که پس از سال‌ها تحصیل در عرصه‌ای متفاوت به دانشگاه ورود می‌یابد با القائات و تعاریف تحمیلی‌ای از سوی برخی متحزبین مواجه می‌شود که دانشگاه را عرصه جولان و انتقادهای کوبنده به حاکمیت تفسیر کرده و دانشجو را در رأس چنین اقداماتی می‌داند. همین تفاسیر باعث ایجاد یک هویت کاذب در درون دانشجو می‌شود و دانشجوی جوان خام را به تریبون احزاب تبدیل کرده و از مجرای این تریبون آزاد، مهم‌ترین مطالبات حزب متبوع را به حاکمیت تحمیل می‌کند. 
کشاندن جنبش دانشجویی به ورطه سیاست زدگی همان موضوعی است که می‌تواند بخش عمده‌ای از پازل طراحی شده توسط دشمنان نظام را کامل کند و دانشگاه که به عنوان مبدأ تحولات محسوب می‌گردد و می‌تواند به یک بازوی قوی برای تحقق تمدن اسلامی تبدیل شود از مسیر اصیل خود دور و دچار حواشی هویت زدا کند. 

آن فاصله‌ای که میان یک دانشجوی سیاست زده و یک دانشجوی سیاسی هویداست چیزی جز استقلال از تفکرات احزاب سیاسی نیست. آنجا که دانشجو مطالبه گر و آرمانخواه به ارکان نظام مقدس جمهوری اسلامی بنگرد و با بصیرتی افزون، نگاهی مستفسرانه به عرصه تحولات جامعه داشته باشد می‌توان دانشجو را سیاسی ملقب کرد و الا تحرک احزاب در دانشجو برای تحقق اهداف حزب، دانشجو را سیاست‌زده و بی‌هویت و از اهداف اصلی و مهم دانشگاه دور می‌کند. 

هر چند در سال‌های اخیر وجهه سیاسی بودن دانشجو بارزتر از سیاست‌زدگی بود ولی حضور دولت یازدهم تشدیدی بر نفوذ تحزب‌گرایی در جنبش دانشجویی را به همراه داشته است. هر چند به نظر می‌رسد رئیس‌جمهور از ایجاد تنش و جنجال به دور است ولی حضور عناصر تحزبی در رأس وزارت علوم می‌تواند مزیدی بر این علت شود و دانشگاه را از اهداف اولیه و اساسی خود دور کند. 

در آستانه رمضانیه دانشجویان با رهبر معظم انقلاب هستیم. لازم است با تأکید فراوان رهبر معظم انقلاب بر دوری از تبدیل دانشگاه به حیاط خلوت سیاسی در دیدار با دانشگاهیان در رمضان امسال، این موضوع باید بار دیگر به عنوان مطالبه دانشجویان از رهبر معظم انقلاب در دیدار آتی مطرح و بیش از پیش بر این خطر نفوذ تحزب گرایی در جنبش دانشجویی تأکید شود.

فرهاد نظریان سامانی

انتهاي پيام/